4 vragen aan Maxim Lannaux

Alumnus interieurvormgeving wordt architect maar zijn hart ligt nog steeds bij interieur.

Docent Gerda Van Wijck stelt vragen

Mijn achtergrond in Interieurvormgeving heeft me geleerd om ruimtes te ontwerpen met oog voor duurzaamheid. Ik ben een pleitbezorger van natuurlijke materialen en tijdloze designs.

Website dmoa.be

1.

Hoe heeft je opleiding je carrière beïnvloed?

Maxim Lannaux: De bachelor opleiding interieurvormgeving zorgde voor een verruimde bagage aan kennis en praktijk gerichte basisprincipes. Het voedde mijn passie in de architectuur en design sector wat ik mee nam als energie om verder te gaan studeren als architect. Als architect ontwerp ik vandaag het liefst vanuit het vormgegeven van een ruimte die ik nadien voorzie van een architecturale mantel.

2.

Welke projecten realiseerde je reeds waar je trots op bent?

Maxim Lannaux: Het ontwerpen en opvolgen van verschillende residentiële architectuur en interieurprojecten tot in de kleinste details. Het geeft steeds een enorme voldoening om in samenwerking met een breeddenkende opdrachtgever en de juiste vakmensen, een thuis op te leveren die als basis dient om verder uit te bouwen door zijn bewoners.

3.

Hoe zie je de toekomst van de interieurbouw?

Maxim Lannaux: Momenteel leven wij in een ‘plaatmateriaal’ cultuur waarbij de meest gekke interieurs naar bepaalde tijdelijke stijlen worden uitgevoerd. De over-gedesignde Pinterest stijlen zorgen voor een enorme massa aan productie en daarbij ook afval stromen. Zelf ben ik voorstander van natuurlijke materialen zoals massief hout, natuursteen, textiel stoffen zoals wol, linnen, katoen, aarde materialen. Ze zijn duurder maar gaan langer mee.

4.

Wat zijn de leukste herinneringen aan je studiejaren in Mechelen?

Maxim Lannaux: Het campusleven op een menselijke schaal en de fijne interactie tussen de docenten en de studenten op diverse niveaus. Van het uitwisselen van ervaringen, praktijk kennis, het voeren van een alledaags gesprek en het delen van een drankje… weliswaar na de lesuren! Het deed mij wat denken aan het veelbesproken Bauhaus principe.